مقابله کردن با درد پس از جراحی صرفا به معنی مصرف مقدار بیشتری از داروهای ضد درد نیست. هرچند داروهای ضد درد جای خود را در مدیریت درد دارند اما راهبردهای دیگری نیز وجود دارد که می‌تواند به شما در جنگیدن با درد جراحی کمک کند. استفاده از آمیزه‌ای از این راهبردها به منظور کنترل درد جراحی می‌تواند بسیار کمک کننده باشد و بی دردی بهتری را در مقایسه با زمانی که تنها از ضد دردها استفاده می‌کنید، به همراه آورد.
یک گام از درد جلوتر باشید!
وقتی توصیه می‌شود که از درد پیشی بگیرید به آن معنی ست که منتظر نمانید تا درد شدید شود و آنگاه داروهای ضد درد خود را مصرف کنید. اگر منتظر بمانید تا درد شما شدید یا فزاینده شود، کنترل آن دشوارتر خواهد شد؛ به ویژه آنکه همچنان باید زمان بیشتری را در انتظار بمانید تا دارو توسط بدن جذب شود و اثرات بی دردی آن نمایان گردد. در روزهای آغازین پس از عمل جراحی، توصیه می‌شود که داروهای ضددرد دقیقا بر طبق توصیه پزشک تجویز کننده (جراح یا متخصص بیهوشی فلوشیپ درد) مصرف شود. با بهتر شدن درد، شما خواهید توانست زمان بین دوزهای دارو را افزایش دهید تا به آنجا که از مصرف آنها بی نیاز شوید.
به داروهای ضددرد غیرنسخه‌ای هم بیاندیشید!
شما مجبور نیستید که صرفا از داروهای نسخه شده ضددرد استفاده کنید. استفاده از داروهای بی دردی غیرنسخه‌ای (OTC)، با هماهنگی و اجازه پزشک درمانگر، می‌تواند در اداره دردهایی که آنقدر شدید نبوده‌اند که نیاز به ضددرد نسخه شده داشته باشند، کمک کننده و مفید باشد.
خواب کافی داشته باشید!
شاید یافتن ارتباط بین خواب کافی و مدیریت بهتر درد در ابتدا دشوار و دور از ذهن باشد؛ اما حقیقتا خواب یکی از مهمترین ابزارهایی‌ست که می‌تواند به شما در کنترل درد کمک کند. خواب کافی می‌تواند به شما کمک کند تا توانایی خود را در مقابله با درد بیافزایید. علاوه بر این خواب کافی به تسریع ترمیم بافت‌های آزرده نیز کمک خواهد کرد و حقیقتا درد را خواهد کاست. نکته مهم اما این است که درد خود را به قدری کاهش دهید تا بتوانید خوب بخوابید؛ این مهم نیز ممکن است نیاز به دارو در کنار وضعیت گرفتن مناسب برای خواب داشته باشد.
فعالیت فیزیکی خود را به آهستگی افزایش دهید!
کاری که در حین انجام دادن آن احساس خوشایندی دارید، لزوما با احساس خوشایند ساعت های آتی همراه نیست! زمانی که شما در مرحله نقاهت از جراحی به سر می برید ممکن است دعوت به بازگشت به فعالیت های روزمره موجب احساس بهتر بودن در شما شود و متعاقبا شما را به فعالیت بیشتر تشویق کند؛ اما متاسفانه دور از انتظار نیست که این فعالیتِ بطور نامتناسب بیشتر، بر درد شما بیافزاید و اجازه فعالیت بیشتر را به شما ندهد. از این روی توصیه می شود، افزایش فعالیت فیزیکی به تدریج و به آرامی انجام شود تا شانس تداوم آن بیشتر باشد (آهستگی شرط پیوستگی ست). به این منظور برخی افزایش فعالیت فیزیکی به اندازه چند دقیقه بیشتر را در هر روز پیشنهاد می‌کنند تا زمانی‌که دوره نقاهت بطور کامل طی شود و امکان بازگشت به فعالیت‌های معمول و روزمره فراهم گردد.
برای مدتی طولانی ننشینید!
نشستن و یا دراز کشیدن در یک نقطه برای مدتی طولانی می‌تواند درد را بیشتر کند. برخاستن و قدم زدن در هر ساعت یا هر دو ساعت یک بار در طی روز کمک می‌کند تا از وضعیتی که به چوب شدن تعبیر می‌شود، در امان بمانید؛ علاوه بر این کمک خواهد کرد تا خطر پیدایش لخته‌های خون نیز که در پی اقدامات جراحی نامعمول نیست، کمتر شود. شاید تصور کنید که جابجا شدن از وضعیت نشسته به ایستاده خود می‌تواند دردناک باشد. اگر این تصور در عمل موجب اجتناب شما از راه رفتن می‌شود به آن معنی ست که درد به قدری شدید است که قادر نیستید یک عملکرد ساده چون ایستادن یا راه رفتن را انجام دهید و در چنین مواقعی لازم است که با پزشک درمانگر خود (جراح یا متخصص بیهوشی فلوشیپ درد) مشورت کنید و از او راهنمایی بگیرید.
بطور طبیعی چه کارهایی را باید انجام دهید؟
اینکه شما یک عمل جراحی را پشت سر گذاشته‌اید به این معنی نیست که راه‌های معمول کنترل درد در شما که پیش‌تر از آنها استفاده می‌کرده‌اید، دیگر کار نمی‌کنند و موثر واقع نمی‌شوند. برای نمونه، اگر متوجه شده‌اید که به هنگام دردهای عادی، درد شما به ایبوپروفن بهتر از ناپروکسن پاسخ می‌دهد، احتمالا درد جراحی شما هم به آن پاسخ مشابهی خواهد داشت. این رویه در مورد سایر روش‌های کنترل درد چون استفاده از پدهای حرارتی و سایر روش‌های بی دردی که شما بطور معمول استفاده می‌کنید نیز صادق است.
محل جراحی خود را ببندید!
یکی از ساده‌ترین اقداماتی که شما می‌توانید انجام دهید تا مانع از درد جراحی شوید، بستن محل برش جراحی ست. بستن به معنی نگه داشتن محل برش یا جراحی در زمانی‌ست که کاری را انجام می‌دهید که می‌تواند موجب استرسی بر روی آن محل شود؛ این استرس می‌تواند از بلندشدن و ایستادن، عطسه کردن و یا سرفه کردن ناشی شود. کاستن استرس از روی برش جراحی، دردی را که در آن محل احساس می‌کنید خواهد کاست و خطر رخداد عوارض شدیدتری چون باز شدن زخم یا بیرون زدن احشاء را کمتر خواهد کرد.
استرس خود را کاهش دهید!
استرس دشمن کنترل خوب درد است. افزایش استرس در بیشتر موارد می‌تواند به افزایش درد منجر شود. جراحی به خودی خود یک نوع استرس فیزیکی‌ست و مادامی‌که قابل اجتناب نیست، باید در کاهش استرس‌های هیجانی کوشش کرد. در روزهای آغازین دوره نقاهت، سعی کنید از موقعیت‌ها و یا حتی افرادی که می‌توانند سطح استرس شما را افزایش دهند، دوری کنید. روش‌های کاهش استرس همانند تنفس عمیق و ورزش‌های ریلکسیشن، در این مورد می‌توانند بسیار مفید واقع شوند.
از عوامل تشدید کننده برحذر باشید!
یک مثل طنز قدیمی وجود دارد که می‌گوید روزی بیماری به پزشکی مراجعه کرد و گفت: “دکتر! وقتی فلان کار را می‌کنم دچار درد می‌شوم!”؛ پزشک در پاسخ به بیمار گفت: “پس انجامش نده!”. هرچند این مثل ممکن است در نگاه نخست تنها سرگرم کننده به نظر برسد، اما حقیقت ارزشمندی در آن نهفته است. اگر بالای سر بردن بازوی شما موجب درد می‌شود، از آن دوری کنید! درد دوره نقاهت یک شاخص عالی برای فعالیت‌هایی است که باید از آنها اجتناب کنید یا برای آنها محدودیت قائل شوید. ضرب المثل معروف “نابرده رنج گنج میسر نمی‌شود” در درد پس از جراحی کاربردی ندارد. برخی دردها ممکن است غیرقابل اجتناب باشند؛ همانند دردهایی که بیمار طی درمان فیزیکی دچار آن می‌شود که اجتناب از آن دردها هم چیز بدی نیست!